Onze wandeling wordt bekroond meteen waterval waarvan de naam bijna net
zo mooi is als het vallende water zelf: "Nam Tok Haew Suwat". Je doet
er precies zolang over om die naam uit te spreken als dat het ware er
over doet om de 25 meter te vallen die deze Nam Tok hoog is.
Emoties zijn bijzondere vormen van motivatie. Soms zijn zij de
krachtige drijfveren die ons opzwepen tot fantastische prestaties. Zij
kunnen ook meesluieren in negatief of asociaal gedrag. Denk aan de
kracht van jaloezie of hebzucht. Emoties kun je zien als het resultaat
van de interpretatie van waarnemingen die we doen zowel van de
buitenwereld als van ons eigen lichaam Emoties zijn nuttig. Ze kunnen
energie leven om tot goede prestaties te komen en gewenste doelen te
halen.
Ik parkeer mijn fiets en wil voorlopig geen kilometer meer fietsen wil
er ook nog niet aan denken terug te moeten naar de echte wereld. Ik
blijf nog heel even weg van de wereld.
Ze kijkt Marion aan. Ze ziet geen spoor van warmte in haar ogen. Ze
draait zich om en loopt weg. Dus er is niemand. Daar komt het op neer.
Er is niemand.
Waarom vraag ik eigenlijk nog naar routes? Een minuut na de uitleg, wat
zet ik, twee seonden erna, ben ik alles weer vergeten. Ik heb me er
inmiddels al bij neergelegd, dat dwalen vermoedelijk altijd een
onwrikbaar en onvermijdelijk onderdeel van mijn leven zal blijven.
Op de tafel van de vader lag een mooie houten liniaal, dat was een
recht latje met allemaal cijfertjes erop en draar trok de vader mooie
rechte lijntjes mee in zijn schrijfboeken. Pinkeltje was boven op die
tafel geklommen en wandelde daar een beetje rond.
Al vroeg waren we de volgende dag uit de veren of beter gezegd in de
veren van onze zadels. Evenals de ochtenden van de voorgaande dagen was
de hemel schoon en diepblauw. De goede gravelweg klom recht en iet erg
steil op de zuidzijde van de krater af, waarin zich een grote bres
bevond. De camping, die we naar 12 km fietsen bereikten, bestond uit
slechts een paar vlak gemaakte en van keien gezuiverde stukjes terrein,
juist groot genoeg om er een tentje op te zet, zodanig dat je 's nachts
niet te veel oneffenheden onder de slaapzak had.
Harry van Rijn. Beste Harry. Brieven
aan mezelf
En toen je nadacht over de afgelopen jaren stelde je ook vastdat je
helaas heel weinig of zeg maar bijna niets had ervaren van de liefde
van een vader en een moeder. Maar eigenlijk had je tot dat moment wel
twintig vaders en moeders gehad in vorm van groepsleiders, onderwijzers
en leermeesters. Goede en slechte. Maar gelukkig het meest mensen die
je positief hadden begeleid.
Terug in het hotel duiken we nog een keer het zwembad in, checken uit
en zeggen het luxe leventje van de afgelopen dagen vaarwel. Hotel Mena
House, je was erg duur maar ook geweldig. We maken nog een foto van de
auto met de piramides op de achtergrond en dan on the road, destination unknown.
En weer heb ik het gevoel dat de reis nu pas echt begint.
In de vlindertuin ga ik op een blok hout zitten. In de verte komt tot
mijn verbazing Suzanne aanlopen. Ze zit er ongewoon uit, onopgemaakt en
haar lange blonde haar zit rommelig, maar haar natuurlijk schoonheid
maakt dat ze zelfs onopgemaakt een prachtige vrouw is. Suzanne kust me
en komt naast me zitten. We genieten stitlzwijgend van de opkomende
morgenzon, terwijl de bloemen zich openen en de eerste
insecten tevoorschijn komen. De natuur is een grote bron van geluk en
troost. Hoe kon ik dat vergeten?
Haar stem trilde zo, dat hij haar opnieuw aankeek. Kwetsbaarheid. Die
stond in haar ogen te lezen. Kwetsbaarheid en een vleugeltje paniek.
Geen van beide had hij verwacht.
Nog eens de slaapkamer rondkijkend, wenste hij dat hij niets meer was
dan de zwerver die Charity in huis had genomen om karweitjes voor haar
te verrichten. Als dat zo was geweest, had hij misschien het recht
gehad haar liefde te beantwoorden. Zoals de zaken er nu voor stonden,
kon hij alleen zijn best doen om haar te helpen.
Als ik ontwaak vriest het in de binnentent. Min de
hoogtemeter. En dat in de "warme" binnentent. Het ontbijt
vindt even later staand en zwijgend plaats. Gelukkig schijnt wel de zon.
Hoe moeilijk is het om je gedachten echt stil te zetten? Voor mij is
het bijna onmogelijk. Met gesloten ogen en het Ki-stroom probeer ik aan
het niet te denken. Oefening baart kunst. Het lukt me steeds beter en
ik open weer mijn ogen. De gedachten lossen langzaam op en ik
geniet van de stilte en het prachtige uitzicht.
Het schrijfproces gaat moieteloos. De woorden lijken boven de rivier te
hangen, terwijl ze daar rustig afwachten totdat iemand ze naar zich toe
trekt en ze opschijft. Het klinkt idioot, maar zo voel ik het. Woorden
hebben altijd bestaan; ze geven vorm aan onze gedachten en onze
gevoelens.
Een beetje gedesillusioneerd fietsen we weg bij de tempel, en via een
kronkelende weg rijden we een hoge heuvel op, naar het Nishipark. Daar
staan meer dan duizend kersenbomen glorieus te pronken met hun roze
bloesems, en bovendien is het er stil.
Wie de kleding van Maxima volgt, ziet al snel dat zij er meerdere
gaderobes op na houdt.
Samen staan we sterk. Bomen zijn heel sociaal ingesteld en helpen
elkaar heen en weer. Maar dat is voor een succesvol gestaan in
het eco-systeembos niet voldoende. Elke boomsoort probeert meer ruimte
te veroveren, zijn prestaties te optimalisteren en daardoor andere
soorten te verdringen. Naast te strijd om het licht is het de strijd om
wat waarmee de race uiteindelijk wordt beslecht.
Ze hoorde het kraken van de bovenste straptrede, gevolgd
door de verklikker tik van van de trouwring tegen de trapleuning. Haar
spieren spanden zich zoals ze deden bij de bekende geluiden. Het maakte
geen verschil hoe vaak ze ze had gehoord. Ten slotte hoorde ze de deur
van de slaapkamer achter zich in het slot vallen en het krassende
geluid van de oude koperen sleutel in het slot.
Charlotte hield van de lente in Alaska. Ze genoot van de lengede dagen
die steeds langer werden tot het alleen nog maar licht was.
Resoluut liep hij naar de grote eikenhouten tafel en begon te bladeren
in het alchemistische handboek van de astrologie.
De cacaoboon heeft door zijn natuurlijke gehalte het hoge vetgehalte
van tot circa 55 procent. Verder bevat de boon 11 tot 14 procent
proteinen, circa 9 procent vezels, 7,5 procent zetmeel, 6 procent
looizuren, 2,6 procent mineralen en 5 procent water.
Vriendschap met onszelf is van het hoogste belang, want zonder dat kun
je geen vrienden zijn met wie dan ook ter wereld.
Eleanoor Roosevelt
Even weifelde Tom. Hij meende zeker te weten dat ze die kant beslist
niet uit moesten. Toen besloot hij op het instinkt en de speurzin van
Snuf te vertrouwen. Zo vlug mogelijk ging hij achter de hond aan.
Lees nu:
Engels
Painstakingly restored from Tolkien’s manuscripts and presented for the
first time as a continuous and standalone story, the epic tale of Beren
and Lúthien will reunite fans of The Hobbit and The Lord of the Rings
with Elves and Men, Dwarves and Orcs and the rich landscape and
creatures unique to Tolkien’s Middle-earth.
The
tale of Beren and Lúthien was, or became, an essential element in the
evolution of The Silmarillion, the myths and legends of the First Age
of the World conceived by J.R.R. Tolkien. Returning from France and the
battle of the Somme at the end of 1916, he wrote the tale in the
following year.
Essential
to the story, and never changed, is the fate that shadowed the love of
Beren and Lúthien: for Beren was a mortal man, but Lúthien was an
immortal Elf. Her father, a great Elvish lord, in deep opposition to
Beren, imposed on him an impossible task that he must perform before he
might wed Lúthien. This is the kernel of the legend; and it leads to
the supremely heroic attempt of Beren and Lúthien together to rob the
greatest of all evil beings, Melkor, called Morgoth, the Black Enemy,
of a Silmaril.
In
this book Christopher Tolkien has attempted to extract the story of
Beren and Lúthien from the comprehensive work in which it was embedded;
but that story was itself changing as it developed new associations
within the larger history. To show something of the process whereby
this legend of Middle-earth evolved over the years, he has told the
story in his father's own words by giving, first, its original form,
and then passages in prose and verse from later texts that illustrate
the narrative as it changed. Presented together for the first time,
they reveal aspects of the story, both in event and in narrative
immediacy, that were afterwards lost.
I
dont know how long I sat in my car with my forehead resting against the
steering wheel. I was embarrassed and shaken, and it wasnt only from
the accident. My marriage was over. I thought I was ready, more than
ready. The reality of it hit me full force; a deep sens of loss and
unreality swamped my senses.
The
flickering light from the fire revealed her astonished expression.
"Nothing I say will make any difference? "he asked. "Then try this on
for size. l love you, Chrissie Harris. I've loved you half my
life."
Now
here's a thougth to consider. Every twenty minutes on the Appalachian
trail, Katz and I walked futher than the average American walks in a
week. For 93 per cent of all trips outside the home, for whatever
distance of whatever purpose, Americans now get in a car
The evening was even worse than she'd anticipated. As soon as she was
inside her apartment, she leaned against the door and grabbed her
phone, praying Sam had left her a text message or called.
He hadnt, and it felt as if her heart had sunk to the level
of
her ankles.
Wild plants contain more goodness
than cultivated plants. I realised this because they are growing where
they want to grow. Just as I would give my best if I was doing
something I wanted to do rather than if I was forced to do it.
A spell to store and control lightning
directions: place one piece of wool an a flat surface and lie
the rod across it. Holding the charm of Mjolnir in your left hand, use
the second piece of wool to rub the rod while saying the following
Fill me with the warmth of Thor
And banish the wicked
As Odinsson bannished Jormungandr
On the evey of Ragna rok
Honestly, this is a little uch. Couldnt touch doorknobs on dry days for
months after casting this, but I save a fortune on batteries. -W
The wiccan rede
Ride the Wiccan Law ye must,
in perfect love, in perfect trust.
Eight words the Wiccan Rede forfill; An ye harm none, do as ye will.
And ever mind the Rule of Three
What ye send out, comes back to thee
Follow this with mind and heart,
and merry ye meet, and merry ye part.
And he was right Palm Cove was lovely - really quite astonishingly so
It was a purpose-built village inserted with some care into a strech of
tropical luxuriance beside a curving bay. On one side of the beachside
road stood lowrise hotels and apartments, a few cottages and a
scattering of bars, restaurants and shops, all disreetly obscured by
palms, spreading fronds and flowering vines, and on the other was a
palm-lined walk overlooking a smooth golden beach and the sea.
It
was during these choir sessions that the magic would happen, when
Agnetha and Frida somehow combined to create what is sometimes reffered
to as ABBA's third voice, the blend between the two coices resluting in
antional sound; a unique voice it itself
The door closed, and the carriage started forward, finally moving at a
steady pace now that we'd cleared the stops and starts of the city. I
exhaled, all the tention melting out of me as I so the seat. I dared a
brief glance at Cedric but couldn't read his expresson or intentions.
All I could hope was that maybe, fially, i'd be free.
I focus on him, For once not judging me, for the first time not
laughing at me. I didnt realise it was his respect that I wanted
so much, but I know now that it was, that without our ever
speaking I know this because, despite the rerror that's inside me over
what is about to come, I am satisfied.
I focus on Carrick, even as Tina and Bark come to take me away. I watch
him, still strong and silent, like the rock was named for.
When I was a child, my mum was always obsessed witht he sun. Not by the
sunset that signalled the end of the day, but by the sunrise that
brought about the miracle of the new day.
"You ready?" Bianca asks, the alarm still in het eyes. The message
being: you better be. "Yes",
Laura says. "Cool".
She lifts her walkie-talkie to her mouth. "Lyrebird on the move".
Laura stands on the stage, the audience's welcoming applause dies down
and it's silent.
My
rest might have been bliss, only a sad heart broke it. But the next
day, Want come to me pale and bare. Long after the little birds had
left their nest; long after the bees had come in the sweet prime of
day to gather the heath-honey before the dew was dried~when
the
long morning shadows were curled, and the sun filled earth and sky ~I
got up and I looked round me.
This issue
contains extensive coverage of the the Kärlekens
Tid
concerts with Benny and the Gustaf Sjökvist Chamber Choir
in Stockholm (including the on-stage interview with Benny), exciting
interviews with ABBA photographer Aad Spanjaard and Pete Waterman
Paradise
Lost
is an epic poem by
the 17th-century English poet John
Milton (1608–1674)
High on a Throne
of
Royal State, which far
Outshon the wealth of Ormus and
of Ind, Or where the
gorgeous East with
richest hand Showrs on her
Kings Barbaric
Pearl and Gold, Satan exalted
sat, by merit
rais'd To that bad
eminence; and from
despair
I awake in the middle of the
night to the same low voices being carried in the gentle wind over to
my house as thought the breeze is a messener, carrying the words
especially to me.
As soon as I wake, I know that I am wide awake and will be for
the long haul. This despite the fact I'm exhausted completey.
Eva had asked him to
leave her bed up against the window. From there she could see along the
road and beyond, to the faint shadows of hills, the smudge of
evergreens and the bare brances of deciduous trees.
"You're not taking me home?" "No,
you're not going home." "The
policie station?" "No
you're not going to the policestation." "Then
where are you taking me?" "I'm
taking you to a place where you'll be safe."
The rage in our tent is ike a
living thing, a monster with glowing eyes that waits to attack. I
am the one in its sight, the victim in whom its clauw will sink, and i
Keep my voice low and calm, hoping the claws will pass me by, that
those eyes will burn themselfs out. But Richard wont let it die.
In this beguiling
new novel, Danielle Steel tells the story of three very different
people, each of whom, on the same day, reaches a crucial turning point
in life—a rite both bittersweet and full of hope, a time to blow out
the candles, say goodbye to the past, and make a wish for the future.
Valerie
Wyatt is the queen of
gracious living and the arbiter of taste. Since her long-ago divorce,
she’s worked hard to reach the pinnacle of her profession and to create
a camera-ready life in her Fifth Avenue penthouse. So why is she so
depressed? All the hours with her personal trainer, the careful work of
New York’s best hairdressers, cosmetic surgeons, and her own God-given
bone structure and great looks can’t fudge the truth or her lies about
it: Valerie is turning sixty.
Valerie’s
daughter, April, has
no love life, no rest, and no prospect of that changing in the
foreseeable future. Her popular one-of-a-kind restaurant in downtown
New York, where she is chef and owner, consumes every ounce of her
attention and energy. Ready or not, though, April’s life is about to
change, in a tumultuous transformation that begins the morning it hits
her: She’s thirty. And what does she have to show for it? A restaurant,
no man, no kids.
Jack
Adams once threw a football
like a guided missile. Twelve years after retiring from the NFL, he is
the most charismatic sports analyst on TV, a man who has his pick of
the most desirable twentysomething women. But after a particularly
memorable Halloween party, Jack wakes up on his fiftieth birthday, his
back thrown out of whack, feeling every year his age.
A
terrifying act of violence, an
out-of-the-blue blessing, and two extremely unlikely love affairs soon
turn lives inside out and upside down. In a novel brimming with warmth
and insight, beginning on one birthday and ending on another, Valerie,
April, and Jack discover that life itself can be a celebration—and that
its greatest gifts are always a surprise.
Charlie
Goldwyn's life hasn't exactly gone according to plan. Widowerhood at
thirty-three and twelve-hour workdays have left a gap in his
relationship with his quirky five-year-old son, Caleb, whose obsession
with natural disasters and penchant for girls' clothing have made him
something of a loner at his preschool. The only thing Charlie has going
for him is his job at a prestigious law firm, where he is finally close
to becoming a partner.
But when a slight lapse in judgment at an office party leaves him
humiliatingly unemployed, stuck at home with Caleb for the summer, and
forced to face his own estranged father, Charlie starts to realize that
there's more to fatherhood than financially providing for his son, and
more to being a son than overtaking his father's successes.
A blood transfusion
saves Joyce Conway’s life. After she wakes up, she finds that she has
memories and knowledge that she did not possess before her accident. As
she deals with her impending divorce and a miscarriage, Joyce
encounters a handsome American, Justin. Joyce and Justin are drawn to
each other. What is this magical connection?
Nederlandse
Boeken
De heuvels kwamen
dichterbij. Zij vormden een golvende rug, die vaak tot een hoogte van
bijna duizend voet steeg, hier en daar onderbroeken door lage kloven of
passen die naar het oostelijke land daarachter leidden. Langs de top
van de rug zagen de Hobbits iets dat op de overblijfselen van
begroeide muren en wallen leek, en in de kloven stonden nog de
bouwvallen van oude stenen muren.
Ze reden enge tijd zwijgend verder; maar Legolas keek telkens van de
ene kant naar de andere, en zou vaak zijn stilgehouden om naar de
geuiden van het woud te luisteren, als Gimli het had toegestaan. "Dit
zijn de vreemdste bomen die ik ooit heb gezien,"zei hij, "en ik heb
menige eik van eikel tot stokoude boom zien groeien Ik wou dat er meer
tijd was om ertussendoor te lopen; zij hebben stemmen en na een poosje
zou ik hun gedachten misschien gaan begrijpen."
Met een laatste, uiterste krachtsinspanning verhief Frodo zich op zijn
handen en kroop nog een meter of twintig verder Toen liet hij zich in
een ondiepe kuil vallen die onverwachts voor hen opdoemde en daar blijf
hij als voor lijk liggen.
Tijdkader.
Stap zes maanden of een jaar in de toekomst. Kijk terug naar nu en
vraag jezelf wat je heb gedaan om het probleem op te lossen.
Het meisje lag op haar rug. Larabee had nog geen Y-incisie gemaakt, en
als ze geen bloeduitstortingen, schaafwonden en vervormingen van
fracturen had gehad, had je kunnen denken dat ze sliep.
Ik, die al een jaar van hem houd, ondanks de afstand, ondanks onze
horoscoop, ondanks alle pijn, en ondanks dat ik heb geprobeerd om hem
te vergeten door aan mijn oude leven te ontsnappen.
Ik zou sneller naar beneden willen gaan, maar deze heuvel lijkt te ijn
veranderd in een berg. Ik zou willen dat ik naar de uitgang zou kunnen
rennen, maar de angst houdt me tegen. De angst hem niet meer te vinden.
De angst om hem nog wel te vinden.
Mijn
ouders lachen. Waarom
zij lachen en wij niet, het is me een raadsel. Mij ouders lijken zich
schier onbewust van de emotionele chaos aan de tafel. Een chaos die wij
destijds ook niet als chaos herkenden. Wij dachten dat de wereld zo
was. Boef lacht, Songja is boos en ik huil. Zo lagen de kaarten, zo was
de wereld. Dat is de ellende als je als kind bent, je hebt geen
reerentiekader, geen vergelijkingsmateriaal.
Met een onbevredigd
gevoel keek ze uit over de weidse blakke katoenvelden. Zij was een kind
van de stad, waar zelfs de rijken alleen maar een paar vierkante meter
grond hadden en mensen zich verdrongen om wat ruimte.
De
dag dat we
Shiraz' schedel in het gras vonden was ik ontroostbaar. Zelden heb ik
zoiets schrijnends gezien als restanten van zijn manen die als
vogelveren over de grond lagen uitgespreid.
Amanda Rosenbloom,
eigenares van kledingboetiek Astor Place Vintage, krijgt van een oude
dame een grote kist vol kleding aangeboden. Een routineklus, zo lijkt.
Tot ze een ingenaaid dagboek vindt dat het leven onthult van Olive
Westcott, een jonge vrouw die in 1907 vanuit de provincie naar New York
verhuisde en ervan droomde kledinginkoper bij een groot warenhuis te
worden. Naarmate Amanda meer leest over Olive, ontdekt ze dat haar
leven en dat van Olive veel meer met elkaar verweven zijn dan ze had
kunnen denken. Met De vintagewinkel schetst Stephanie Lehmann een
hartverwarmend boek geschreven dat je laat wegdromen naar het New York
van 100 jaar terug, waarin ze een vooruitstrevende jonge vrouw
portretteert, die tegen de normen en waarden van haar tijd durfde in te
gaan. "Ik vraag me af of hier
een bepaalde lijn in zit.." zei dokter Fried. "Jij vertelt een geheim
dat wij samen bespreken en daarna wordt je zo bang dat je deking zoekt
in panier of in je geheime wereld. daarheen of naar Yr."
Naomi stond plotseling stil en voelde onmiddellijk de felle greep van
zijn hand op haar arm.
"Is dit -een aanzoek?" Hij maakte een ongeduldig gebaar. "In zekere
zin---ja.""Maar niet in ernst toch?, vroeg ze zacht.
We waren aangekomen op ons startpunt, tweeeneenhalf jaar nadat we voor
het eerst over de expeditie hadden gesproken. Er lagen
zevenentwintighonderd kilometer voor ons. Ik had weinig zin om uit het
vliegtuig te stappen. Uw
altaar is uw gewijde werkruimte een paats die geladen is met uw
persoonlijke heidense krachten. Het beste kunt u beginnen met een plat
oppervlak, waarvan de diagonalen tussen de vier kompasstreken mimimaal
60 cm meten. Wellicht hebt u een favoriet antieke tafeltje,
tegelijkertijd eenvoudig en sierlijk. Mijn eigen altaar is op het
Noorden gericht. Tradiotioneel geldt deze windstreek als de bron van
oerenergie. Het Noorden is tevens de richting van middernacht en een op
deze windstreek georienteeerd altaar belooft potente magie. Toen
ik op een punt kwam waar ik een heel mooi uitzicht had heif ik mijn
armen
op naar de hemel, ik gooide mijn hoofd achterover en brulde als een
vrijgelaten beest - om de laatste resten verdriet uit mijn ziel te
verbannen.
Karin
Swart - Tussen Honderd mannen Eerst
toen hij haar natte ogen kuste, begreep ze wat een wereld aan tederheid
er school in de man van haar keuze.
