On the anniversary of his
beloved wife’s death, Dr. Michael Everett receives a letter Hannah had
written him. In it she reminds him of
her love and makes one final request. An impossible request — I want
you to marry again. She tells him he shouldn’t spend the years he has
left grieving her. And to that end she’s chosen three women she asks
him to consider. First on Hannah’s list is
her cousin, Winter Adams, a trained chef who owns a café on Seattle’s
Blossom Street. The second is Leanne Lancaster, Hannah’s oncology
nurse. Michael knows them both. But the third name is one he’s not
familiar with — Macy Roth. Each of these three women
has her own heartache, her own private grief. More than a year earlier,
Winter broke off her relationship with another chef. Leanne is divorced
from a man who defrauded the hospital for which she works. And Macy
lacks family of her own, the family she craves, but she’s a rescuer of
strays, human and animal. Macy is energetic, artistic, eccentric — and
couldn’t be more different from Michael. During the months that
follow, he spends time with Winter, Leanne and Macy, learning more
about each of them…and about himself. Learning what Hannah already
knew. He’s a man who needs the completeness only love can offer. And
Hannah’s list leads him to the woman who can help him find it.
I
did my best not to look at Ruth, but from the corner of my eye, I
thought I saw the tiniest of smiles flash across her lips. "Like a
dream,"I answered
Step-by-step
instructions with complete plans and patterns show you how to make and
furnish a simple Tudor cottage, an elaborate Victorian townhouse, a
modern house with working light fixtures. Eight pages of full-color
photos and hundreds of sketches, plus scaled patterns, provide all the
details you need.
Lena gazes in wonder. Was she the only one who saw
the phenomenon whenever her parents' hearts seemed to fill with love
for each other? Was she the only wone who saw the floating hair, the
nimbus of light, which encircled her parents? Was she the only one who
heart tow hearts beating in unison?
Sun touched Earth. Bronze and gold.
Oranjge and scarlet. Quaking coins. Shimmering rubies. Jade and jasper.
Emerald needles. Gossamer viridescence. Thriving life. Celebration. My
heart thundered with the intense beauty before my wondering eyes.
"She's
laid down her life -- literally -- to protect the people around her.
This girl has died, two times, and she's still
standing. You're scared, that's smart. You got questions, you should.
But you doubt her motive, you think Buffy is about the kill...then you
take the little bus to battle. I've see her heart -- this time not
literally -- and I'll tell you right now she cares more about your
lives than you will ever know. You gotta trust her. She's earned it."
Cordelia flashed her best
I'm-so-much-better-than-you smile. "Well, it's nothing but eighteen
karats for this girl."
With that, she walked off.
Oz regarded her retreating form.
"She does know how to darken up a room, doesn't she?"
My
first VW, a beige 1968 sedan, einde up in a ditch after a fellow in a
truck ran me off the road. This was out bij the Salton Sea, where I was
conducting a missing-persons search. The guy was intent to kill me but
managed to inflict only modest damage to my person while the car was a
total loss.
The presence of a striking
and mysterious blond woman among the mourners at Lord George Frampton’s
funeral surprises his family. When the young woman, Phaedra Chancellor,
reveals that she is in fact Lord Frampton’s daughter and that she has
inherited the valuable Frampton suite of sapphires, surprise gives way
to shock. But Phaedra’s effervescent nature soon wins over the Frampton
family. Lady Antoinette Frampton finds in Phaedra the daughter she
never had, while David, the new Lord Frampton, is utterly charmed as
Phaedra manages to thaw the heart of Margaret, the Dowager Lady
Frampton. But Roberta, the wife of Lord Frampton’s second son, is the
only one not convinced and sets out to discover the truth about who
Phaedra really is.
A shiver rippled across her skin
She wasnt sure wherher it was caused by the cold or the excitement at
having run away. It didnt matter. She felt free from duty at last. She
had pleased her parents for the first thirty-theree years of her life;
now, finally, she was at liberty to please herself.
"The
sour taste of panic rose in my throat," he recalls.
"My
eyesight blurred, I began to hyperventilate, my calves started to shake
. . . Awkwardly, stiff with fear, I started working my way back
down.
The
climb was over. The only place to go was down."
She remained there long
after the car had disapered, trying to make sense of the strange
longing that pulled on the tender strings of her heart.
Trixie buried her face
in her mother's sweather, and Grace smiled sadly because in spite of
the most terrible suffering, the heart goes on loving; that is the
beauty of love.
Dawn broke
through the dark with an enthusiasm akin to summer. Sunshine set the
trees aflame and seagulls cried mournfully as they glided over the
river.
"I remember that summer (1969)
very well, because Benny was madly in love with Frida"
The first time Frida and Benny
worked together ws on the single "Peter Pan" in 1969. The song was
written for her by Bjorn & Benny. Benny also accompanied Frida
on the piano.
"Bjorn and Benny added eight
different backing tracks of my alto sex contributio to obtaia
full sound"
"We
were definitely pioneers."
Among
the tombstones of a churchyard in Crowhurst stands an ancient yew,
estimated to be more than 1,500 years old. It leans to the north, an
eerie silhouette against the sky, steadfastly weathering the reavages
of both time and human folly. This somber yet beautiful tree, with a
girth of thirty-one feet (9,5m) is rich with history.
Lanie Coates’s life is
spinning out of control. She’s piled everything she owns into a U-Haul
and driven with her husband, Peter, and their three little boys from
their cozy Texas home to a multiflight walkup in the Northeast. She’s
left behind family, friends, and a comfortable life–all so her husband
can realize his dream of becoming a professional musician. But
somewhere in the eye of her personal hurricane, it hits Lanie that she
once had dreams too. If only she could remember what they were.
THE HORSE
BOY is the dramatic and heartwarming story of that impossible
adventure. In Mongolia, the family found undreamed of landscapes and
people, unbearable setbacks, and advances beyond their wildest dreams.
This is a deeply moving, truly one-of-a-kind story--of a family willing
to go to the ends of the earth to help their son, and of a boy learning
to connect with the world for the first time..
Nederlandse Boeken
Wat was ze in
een vreemde wereld beland, dacht ze toen ze naar de winkel liep.
Posteren voor een schilderij, rode lingerie aanschaffen, een brief van
een dode broer krijgen en op de stoep worden gekust omdat iemand hen
misschien bespioneerde. Ze kon net zo goed wijn gaan kopen en maar zien
wat deze droom nog meer voor haar in petto had.
Ik slikte. Hier was
ik al bang voor. Hij leek te wachten op uitleg over mijn gesprek, maar
lieve hemel, als hij geheimen voor zich kon houden, dan kon ik het ook.
Ik hield mijn mond stijf dicht. Ik zei niets, precies zoals hij meestal
deed als ik hem iets vroeg waarop hij geen antwoord wilde geven.
Wat haar was
overkomen had haar de
neiging om overdreven ordelijk te zijn waarschijnlijk versterkt. Op dit
punt in haar leven wilde ze niet alleen dat alles op de juiste plek
stond, maar had ze dat ook nodig. Dat gaf haar een gevoel van
veiligheid.
Hoe voel je je nu"? Gaat het een beetje? Zit er
nog een knuffel voor mij in?
Die paar vredige minuutjes met Ben waren voor
mij vaak voldoende om weer tot rust te komen. In plaats van me zorgen
te maken over mijn gezondheid of die van George, over het verder op
school zou gaan, of hij ooit een keer zou leren om me toe te staan hem
te omhelzen of een keertje "ik hou van je" tegen me te zeggen, praatte
ik met Ben, en daardoor leek alles een beetje minder angstaanjagend.
Misschien vind je me knettergek, maar zo was het wel.
Ze besluit om voorlopig
als mens door het leven te gaan, te ontdekken wie Sheira is. Haar gaven
zal ze niet meer gebruiken. Ze is nu gewoon Sheira en zeer zeker geen
Bewoonster van het Huis.
Vind dit verhaal op
deze website Sheira
Ik bleef rennen zo lang
ik kon. Na een tijdje moest ik stopen. Ik had het gevoel dat ik uit
elkaar zou barsten, maar ik bleef niet lang staan. Ik ging door totdat
ik boven op de berg stond.
Dit boek was een grote
belofte naar iets spiritueels en geheimzinnig en iets verfrissends.
Zelf vond ik veel beloftes naar iets dat zich niet waarmaakte. De
hoofdrolspeler rent achter de inzichten aan maar vind het vaak een
opdreunen van de inzichten, beetje een vacuüm beleving.
Dialoog met de
natuur. Een weg naar een
nieuw evenwicht
In deze tijd
waarin de aandacht voor het milieu steeds groter wordt,
leeft bij velen het verlangen in de een of andere vorm samen te werken
met de natuur. In dit boek neemt Irene van Lippe-Biesterfeld ons mee op
haar weg naar een gevoelsmatig contact met de natuur. Met ervaringen
uit haar eigen leven illustreert zij hoe het is niet meer verbonden te
zijn met al het leven. Mede daardoor zijn mensen gaan handelen alsof
zij meer zijn dan de natuur, alsof de mens zou mogen beschikken over
het leven om hem heen. Ze beschrijft háár weg, haar innerlijke
groeiproces, haar twijfels, haar verworven inzichten; een tocht van
vallen en opstaan.
Julia kwam hijgend tot stilstand en
zette de muziek uit. Ze was bij haar eigen boom beland, die er in het
halfduister plotseling sinister uitzag.
Die nacht
lagen we in dezelfde slaapkamer, ik in het grote bed en Adam op de bank
aan het voeteneind. Terwijl ik naar zijn ademhaling luisterde, die
regelmatig en ritmisch was, hield in mijn adem in. Ik luisterde en ik
hoopte; ik hoopte dat hij nog lang zou blijven doorademen, dat zijn
hart zou blijven kloppen. Het leek wel alsof ik lag te genieten van het
geluid van de levende Adam. Het werkte zo ontspannend voor me dat ik na
een tijdje eindelijk los kon laten en rustiger begon te ademen. Ik weet
niet zeker wie er het eerst in slaap viel. maar het geluid van zijn
ademhaling, zo dicht bij me, voerde me zachtjes naar een
zalige slaap, voor de eerste keer sinds lange tijd.
Ik
kende die blik in zijn ogen ondoorgrondelijk en onnatuurlijk kalm,
alsof iemand de gordijnen erachter had dichtgetrokken zodat ik niet
naar binnen kon kijken.
.Bomen
zijn in hun prille jeugd betrekkelijk flixibel. Maar ls ze zich eenmaal
op bepaalde omstandingheden hebben ingesteld, gedijen ze het best als
er weinig verandert
.Je mag
ervan uit gaan dat boen die hun wortels naar boven sturen, dat doen
omdat ze het moeilijk hebben
.Zijn
stam heeft een eigneaardige gedraaide structuur, die zich
voorset in opvallend kronkelende takken.
.Alleen
de iep kan, bij allee problemen die een stad toch al oplevert, uit de
voeten met zo'n slappe bodem, zo'n hoge waterstand. Oersterk. Op die
ene zwakte na.
“Ik
ben vijfendertig jaar later nog steeds niet dood. Bijna niemand
geloofde dat ik 51 jaar zou worden.”
Ze
wist dat de mensen in Rain Valley not jaren zouden blijven praten over
deze bijzonderre tijd, toen een kind dat anders was dan alle anderen
vanuit het bos hun leven binnen was gewandeld en hen allemaal had
veranderd, en hoe het was begonne in de laatste dagen van oktober, toen
de bomen gehuld waren in feloranje bladeren en dansten in de kille,
naar regen geurende bries, en de zon een schitterende gouden tint had
die alles verlichtte. Het schemeruur. Ze zou zich de rest van haar
leven herinneren als het moment waarop ze eindelijk thuis was gekomen.
Bij
alles wat Angela Groothuizen doet, of het nou zingen, presenteren of
schrijven is, heeft ze één motto: zichzelf blijven. Recht voor z'n
raap, warm, ad rem en vol humor.
Die
eigenschappen vind je ook terug in de columns die Angela schrijft. In
het hectische leven van een beroemdheid blijft Angela vooral met beide
benen op de grond en weet ze dagelijkse situaties de ene keer met veel
scherts en de andere keer heel gevoelig op te schrijven. Of het nu gaat
om blonde, knappe mannen, de dood van een dierbare vriend of bier met
ossenworst in Nunspeet.
En
toen vond ik jou is een schitterende, hartverscheurende
roman over het vinden van de perfecte liefde, de kracht van optimisme
en het onherroepelijke afscheid van het leven.
Het
klinkt naar, maar in werkelijkheid werd ik depressief van haar. En ik
had me al lang genoeg ellendig gevoeld. Ik wilde me goed voelen. En ik
schaam me ervoor het te bekkennen, maar wanneer de telefoon ging en ik
zag dat zij het was, nam iksoms niet op. Ik geef toe dat ik in het
begin, toen ik haar zo gul mijn baarmoeder had aangeboden, een stuk
minder eogistish was geweest. Ik was een fantastishc mens, zelfs. Maar
dat was intussen wel anders. Dat wist ik, maar dat hielp niets.
Ik deed het niet om hem terug
te krijgen, ik wist dat het een afscheid was. Maar ik wilde hem laten
voetlen waar hij afscheid van nam... Ja, na de seks heb ik toch even
gehuild, voor het eerst. Dit was de laatste keer, dacht ik, de laatste
keer dat ik hem in mijn armen heb.
Het witgrijze, natuurstenen
gebouw was kleiner dan ze in eerste instantie had gedacht, maar
prachtig. Nu ze ervoor stond, leek het meer een landhuis dan een
kasteel. Het deed haar denken aa de Doornroosjepprent die ze als kind
boven haar bed had hangen.
Het runenschrift (kortweg
runen)
is het oudst bekende schrift gebruikt door de Germaanse volkeren van
Noord-Europa, Groot-Brittannië, Scandinavië en IJsland vanaf de tweede
of de derde eeuw tot de zestiende of zeventiende eeuw. Het bestaat uit
letters samengesteld uit meestal rechte en hoekige lijnen die
gemakkelijk in bijvoorbeeld steen of hout kunnen worden gekrast.
Die middag
brengen we door met het uitkammen van mijn afrikaanse vlechtjes.
Daarbij vallen mijn haren bij bossen uit.
Als ik samen met Vinder
op mijn geimporviseerde bedje lig, komt Merlijn binnen. "Je hebt een
zusje, schat', zei ik. "Kom maar kijken'. En daar zijn we dan, ik op
het matras met die kleine Vlinder met haar hoofdje vol rossige krullen,
Merlijn die ernaast zit en Antonie die naar ons kijken. We zijn klaar.
Ik hoef nooit meer zwanger te zijn. Ik heb het gedaan en ik ben er
trots op, maar nu mag ik weer Isa zijn; echtgenote en moeder, in mijn
eigen lichaam
Op een stuk gras
naast de weg steeg een prachtig rood lieveheerstbeestje, dat glansde
alsof het net gelakt was, op van de startbaan die een madeliefje was,
vloog een paar rondjes en keerde terug. Ik stond dit schouwspel, dat
zich telkens herhaade, minutenlang gade te slaan voordat ik naar het
stadscentrum op weg ging.
Ik ben gelukkig dat
ik een fantastische Afrikaanse familie heb, en ik heb het als een groot
geschenk ervaren om na veertien jaar weer zo hartelijk in hun midden te
zijn opgenomen.
"Vette pech", zo noemde
ze het zelf. Mijn zusje Yvonne had de vette peach dat zij een
hersentumor kreeg. Ze overleed na een stijrd van zes jaar op 25
februari 2011, slechts 41 jaar oud.
Roadie zit rechtop, beziet
de weg en ik klets maar door. Alsof ik opengebarsten ben en uit woorden
blijk te bestaan.
I
Told You
Ella
Wheeler Wilcox
I
told you the winter would go, love,
I told you the winter would go.
That he'd flee in shame when the south wind came,
And you smiled when I told you so.
You said the blustering fellow
Would never yield to a breeze,
That his cold, icy breath had frozen to death
The flowers, and birds, and trees.
And
I told you the snow would melt, love,
In the passionate glance o' the sun;
And the leaves o' the trees, and the flowers and bees,
Would come back again, one by one.
That the great, gray clouds would vanish,
And the sky turn tender and blue;
And the sweet birds would sing, and talk of the spring,
And, love, it has all come true.
I
told you that sorrow would fade, love,
And you would forget half your pain;
That the sweet bird of song would waken ere long,
And sing in your bosom again;
That hope would creep out of the shadows,
And back to its nest in your heart,
And gladness would come, and find its old home,
And that sorrow at length would depart.
I told you that grief seldom
killed, love,
Though the heart might seem dead for awhile,
But the world is so bright, and so full of warm light
That 'twould waken at length, in its smile.
Ah, love! was I not a true prophet?
There's a sweet happy smile on your face;
Your sadness has flown - the snow-drift is gone,
And the buttercups bloom in its place.
