English

He would never forget, Catherine knew. She pressed his fingers to her face, kissed them once more. Her own tears dampened the thick golden fur that covered them. But surely he could let it go for now. And she would see that Vincent never again thought of himself as incapable of giving love or unworthy to receive it. Not as long as she lived.

"ït wasn't courage, Vincent,"she said softly, as his arm tightend around her again, drew her to him as somewhere in the darkness a subway rumbled by. 

"It was love."

The Visitors
A dark, gloomy room. The lines written on the wall between the golden pictures frames and the large angel are very inpressive.  You can feel the end of ABBA is near as you hear Bjorn talk about the weird feeling during the photo session. Before you leave the room, though, there is a more positive message when Benny announces on the audio guide that ABBA will be back

The road goes ever on and on
Down from the door where it began.
Now far agead the Road has gone,
And I must follow, if I can,
Pursing it with eager feet
Until it joins some lager way
Where any paths and errands meet
And whither then? I cannot say




The king now went down the stair with Gandalf beside him. The others followed. varagorn looked back as they passed towards the gate. Alone Edowyn stood before  the doors of the house at the stair's head; the sword was set upright before her, and  her hands were laid upon the hilt. She was  clad now in mail and shone like silver in the sun.

The last stage of their journey to Orodruin came, and it was a torment greater than Sam had ever thougt that he could bear.



In that ravine, at Cankpe Opi, we gathered up the broken pieces of the sacred hoop and put them together again. All who were at Wounded Knee, Buddy Lamont, Clearwater, and our medicine men, we mended the nation's hoop. The sacred tree is not dead.



What is the secret?
The songs are famous around the world. You can go anywhere, there is not a place where they don't know the songs, and that is pretty strange. Because I don't understand how that happened. I really don't. The songs are just like that, they just became that. It's pretty wonderful. I think that's what I meant when I wrote Thank you for the music.




"For us, coming from the North of Europe, it's quite crazy to go to Australia where the people were all shouting and cheering so openly and with such abandon."




She holds her phone and stares as another  series of meaningless punctuation marks from Nina comes in. It's almost time to make the call that will break her sister.


As the seasons changed, so did the encounters. They became meetings that were usually unannounced. Understandings were reached. Knowledge was shared. Friendships were forged.

Silence.
I searched hard into the dark misty pools. Ik looked in deep with more than my eyes. And what I saw filled my heart with a heaviness I've never known. It filled my spirit with a great emptiness. It filled my throat wtih a hard lump. I cried.


Flying free
And with a massive windspan, the phoenix lifted himself high into the air, soaring  higher and higher he lifted the veil of ignorance and brought free oppressed, truth to all humanity.

MUSIC CARRIES OVER

The return of high Italian opera. FELICIA is on the roof again, antoher spectacular frock tralling out behind her. She is rainbow of colour and beauty.

There it is again. . . . in the living room shadows. There's something there. My protection just tripled itself around me.
Damn, this is creepy.
No treat felt.
I'll keep on.

Falling is a sign of a fear of failing or fear the unknown. Such fear is a complete unnecessary emotion, for the discovery of dwells whitin the unknown is uplifting and enlightening.
Falling also may be a sign of actual sensation of the spirit (or consciousness) lifting up out of the body before sleep.

New Love Chant (for love to endure)
Heart beats like dancing drums.
Blood rushes like river waters.
Mind flutters here and over there,
Back to the face of my love.

I call power to this love
I call life to this love
Burn bright heart flame
Burn strong and warm and long


Looking back on that day with its strange encounter in the woods makes me think of little Gretel meeting the witch-of-the-candy-house.


Silence passed through the woodlands. The trees wavered. Natured had exhaled deeply and begun breating once again. A cool breeze crossed ourfaces as the wind spirit gently caressed the two humans standing in its encirliung arms.
"You done?" came the whispered reply. Somewhat embarresed, I said that I was.

Somehow, the hell-hole must be found and corked at its source. For Buffy, Angel, and the rest of her gang, that means a road trip to Boston where an ailing Gatekeeper resides over a supernatural mansion that has been, until recently, holding the world's worst monsters at bay. Once there, Buffy discovers the catastrophic truth: the magical structure houses thousands of rooms, all of which are doorways to limbo's "ghost roads," and all of which may bring her face-to-face with the most nefarious forces in hell and on earth — forces bent on horrific plans far worse than the Slayer ever imagined

Nederlands

Met reuzensprongen daalde ik af door het dikke mulle vulkaangruis. Zo moeizaam als de klim was gegaan, zo makkelijk ging het omlaag.

Als enige toerist loop ik in deze mensenzee. De enorme drukte staat nogal in contrast met mijn eenzaamheid van de laatste dagen, maar ook dit heeft zijn charme.

Het kleine Oele was tot aan het begin 2oe eeuw beroemd vanwege de aanwezigheid van de dikste eik van Nederland, die zich toen in het dorpje bevond. Tijdens meerdere stormen, in 1925 en enkele jaren later in 1927 raakte de oude eik beschadigd. Hij werd  in die jaren ook door de bliksem getroffen.

Toen ik dieper ging in mijn gevoelens moest ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik verliefd op hem begon te worden, ...als ik dat al niet was.

In het najaar van 2003 rolt in een Mexiaanse fabriek het allerlaatste exemplaar van het mythische automerk Volkswagen Kever van de band. Enkele maanden later vertrekt de Vlaamse journalist Tom Dieusaert voor een epische reis van Mexico Stad naar de Argentijnse hoofstad Buenos Aires, dwars door het Latijns-Amerikaanse contiment. Hij laadt een volkswagen Kever vol en rijdt duizenden kilometes naar het zuiden.

Het was rustig op de Regenboog. Leonieke kwam weer tot zichzelf en was druk bezig met haar nieuwe vriendin, de ex-vrouw van die rare zakenman. Fientje ging met een kop koffie aan de grote keukentafel zitten en keek op de klok. Laura was bezig met haar schoolronde en Fay vond haar draai ook met haar nieuw vriendinnetje en op school ging het ook goed. Hoewel het zenuwslopende zondagochtenden waren voor Fay, waarin haar vader kon komen werkte haar plannetje om juist zo vroeg mogelijk af te spreken. Hij bleef weg. Gelukkig knapte Mieke ook goed op al was de lucht blijkbaar nog niet geklaard tussen haar en Maarten.

Voorzichtig pakt Adrianne het pootje vast en ziet een diepe wond. Dat wordt dierenarts denk ze , maar hoe krijg ik he daarheen. Ze haalt een kattenkooi uit de bijkeuken en zet die in haar keuken. Hopend dat de kat erin gaat legt ze een snoepje achter in de kooi . Zittend aan tafel kijkt ze, en ja de zwerver ruikt het snoepje en gaat de kooi in. 

Vind het een slecht geschreven ebook. Binnen twee weken verhuizen en een huis kopen en verkopen? Maar het is voor een goed doel.  http://www.katshuisch.nl

Wat we in dit boek gaan zien zijn dus grotendeels oude bomen in landen soms ver voorbij onze landsgrenzen.

We gaan door. Zo moe zijn we ook niet en de vele vliegen die hier rond zoemen maakt het een beetje irritant. We nemen afscheid van de famiie en gaan op pad.

Dirk gaat een aquarel maken van een geheimzinnig huis op een kaap achter ons. Er staat een grilluige boom waarvan de takken als grijparmen rondtasten. Samen met een vreemd gevormde, gelige stenen aan de oever, kun je er zo een sprookje bij bedenken.

De Elfen Brian Froud & Adan Lee

Er doen allerlei verhalen over fantastische eilanden de ronde, zoals die welke Mael Duin bezocht. Daarbij was er een dat op een poot boven de zeespiegel stond, en een ander dat enige meters onder dzeespiegel lag, waaroheen het water optorende als een steile rotswand.

Ooit moeten er - ook in Nederland - uitgestrekte Lindewouden zijn geweest. Deze zijn echter allen gekapt omdat de linde aangaf waar de meest vruchtbare grond was om akkerland van te maken! Sindsdien is de linde meer een gemeenschapsboom.

Als ik aan de beurt ben start ik een cassette in mijn recordertje, zodat we Herbs advies later kunnen terugluisteren en opschrijven. ik kn niet tegelijkertijd aantekeningen maken, me concentreren op het gebruik van de nieuwe radio en Herb antwoord geven.

"Ik eh ... ben op zoek naar Sophie Alberts,"hijg ik. "Ze is hier... eh.. logeert hier. Met een man."Ik leg mijn handen op de balie en leun naar voren. "een slechte man."

Mongolie is een land dat je ooit moet zien, maar wacht niet te lang, want het land ontwikkelt zich in razend tempo.

Een week later bracht ik wat bloeiende heide mee voor de geest. Serieus, ik nam een cadeautje mee. Ik had er namelijk over nagedacht. Als je denkt dat geesten niet bestaan dan zijn ze heel griezelig om te voelen. Als je ervan uitgaat dat zewel bestaan dan is het niet meer dan logisch dat je ze voelt.

Pelgrims naar Santiago zijn herkenbaar aan de Jacobschelp. De lijnen op de schelp symboliseren die vele wegen die naar Santiago leiden.

Ik ben de Zeeschildpad

Ik laat me meenemen door de deining van de oceaan....als in een droom kijk ik naar de wereld om mij heen, mijn hart is rustig. Ik voel me gedragen....Ergens is mijn moeder die over mij waakt, ik voel me als een kind, als een onbeschreven blad...ik zwem naar de oppervlakte  en neem een ademteug ....ik kijk om mij heen en zie een andere wereld. Dan duik ik weer naar beneden. 

In het hier en nu aangekomen, word je je er bewust van hoe je languit ligt. Je gaat dieper doorademen, je uitrekken en je ogen openen. Voel hoe je kijkt en hoe je je voelt. Kijk of je dichterbij bent gekomen bij wat je eigenlijk wilt in het leven. 

In de eerste maanden dat de katten er waren, besteedde ik denk ik te veel tijd aan hen en te weinig aan mijn werk. Maar aan de andere kant weet ik zeker dat iedereen dat deed.

Vloeiend ging haar beweging over in een arabesk, haar armen uitgestrekt, haar vingers strak en haar polsen soepel.

Luid spinnend wreef ze haar kopje langs zijn kin, haar zachte vacht warm van het zonlicht, en keek hem aan in het volle vertrouwen dat ze bij hem in goede handen was en dat ze het samen best zouden redden.

Prachtig exclusief fotoboek van Marcel Koggel getiteld Blik op Bomen

http://marcelkoggel.nl/

Nu hoefden we het alleen nog maar uit te proberen. De set werd afgesloten en Caro riep dat het kon beginnen.             

Als ik door het ravijn omhoog kruip, denk ik : Meester vertrouw ons, ja "lieveling", deze kant op, ja we zijn er. 

Een tak van de eik reikte, hoog boven de ander, ver over de weide. Aan het uiterste einde zaten twee blaadjes bijeen. "Het is niet meer zoals vroeger,"zei de ene blad tot het andere. 

"Nee." antwoordde het. : Vannacht zijn er weer zoveel van ons weg... Wij zijn bijna de enige aan deze tak."

"Je weet nooit wie het treft" zei het eerste blad weer. 

Natuurlijk was ze nog veel te jong om zich dergelijke contacten blijvend te kunnen herinneren. Wel heb ik later vaak gedacht dat de sfeer, de geur en de getrompetter tot haar onbesuwste waren doorgedrongen en dat deze vroege contacten verklaren waarom ze zo gemakkelijk de wereld vam Abu kon betreden.

Terwijl de laatste restjes rood aan de hemel zich oplosten, weergalmde de wolvenroep keer op keer door Ninemile Valley. De enige reactie die er kwam was het vervagende gerommel van de wegtrekkende onweersbui. 

"Het water waar ik doorheen kijk, bestaat uit tranen. Ik voel het verdriet en hoor de tranen van ons volk als ze ver weg op het land vallen."

De Ierse naam voor de rotsen van Hoher, Aillite an Mhorthair, betekent; klippen van de ondergang. .

Deze rotsen in Country Clare war voortdurend het oceaanwater op beukt, zijn gevromd door lagen flagstone.

Nadat ze een uur wakker had gelegen, hoorde ze hem door de zitkamer naar buiten gaan. Misschien ging hij met de lift naar beneden om nog wat in de verlaten lounce te gaan zitten. of om een wandeling te maken ...alleen. 

Voor de ingang van South Kensington Station bleef Celia even staan om bloemen te kopen. De met voorjaarsbloemen beladen kar stond als een eerste lentebode in het licht van de nog wat bleke februari zon.

Het lampje flikkerde: de donkere, geweldige paardekop tegen de planken wand bewoog, - alsof hij knikte. 

En buiten was de diepe, de donkere stilte van de nacht. 

Geluk zit vooral in de kleine, allerdaagse zaken, maar dat besef je niet als ze er zijn. 

"Het is niet ver naar de grens,"zei ze om hem op zijn gemak te stellen. Hij gaf haar een bleek glimlachje en probeerde zich te vermannen. 

"Kom Bud, wie zijn er beter in het ontlopen van de kassa dan pa en ma? Jeetje, jij was negen voor je in de gaten kreeg dat een bioscoop ook een hoofdingang heeft" -Kelly

Sleutelbloemen bezitten zeldzame krachten: ze maken het onzichtbare zichtbaar en eet ervan en zU zult zeker elven aanschouwen. Raak een elvenrots aan met het juiste aantal sleutelbloemen in een ruiker  en de elfenland ligt open. Maar klopt het aantal niet, dan zijn de sleutelbloemen de sleutel tot de ondergang 

Tessa heeft leukemie en heeft nog maar kort te leven. Die tijd wil ze goed besteden en maakt daarom een lijst van tien dingen die ze absoluut nog wil doen voor ze doodgaat, te beginnen met seks. En ze wil nog autorijden. En beroemd worden. En verliefd. Voor ik doodga is een boek dat ontroert, het laat je lachen en huilen en maakt je vooral stil. Verfilmd onder de titel Now is Good.

Peggy"s Wereldje: 

Heb je dat ook wel eens? Er gebeurt niets.

Je verveelt je.  De mensen hebben niets te zeggen...

bah... Je zou de wereld wel een trap willen geven....

Nee, om eerlijk te zijn, moest hij zichzelf wel bekennen, dat er nog een derde, meer persoonlijke reden was om zijn tante te begeleiden, een geel aantrekkelijke zelfs; die reden heette Diantha.

Misschien heb ik het  wel voelen aankomen; in ieder geval waarschuwde mijn intuitie me. Er zijn mensen die, nadat ze persoonlijk door een ramp getroffen zijn, met overtuiging beweren; "Ik wist dat het komen zou. Het was te mooi om te blijven durewn. Ik had het voorgevoel dat dit zou gebeuren..."

Helena boog haar hoofd dieper over die oude, vervormde voet heen. Die paar woorden maakten alles weer goed. Dat wijffie had niks, helemaal niks. Niemand die haar eens aaide, streelde, gewoon verwende. Helemaal niks. alleen haar eigen beroerde humeur.

"En soms"zei hij. "moet ik als niewweling hier op school eem beetje voorzichtig te werk gaan. Ik weet bijvoorbeel wat de school ervan vindt als jullie kinderen aan proffessionele audities deelnemen."

Die avond op de camping van Kalgoorlie sta ik met mijn tentje naast twee Australische echtparen van middelbare leeftijd, die met luxe campers reizen. Ze hebben een paar andere kampeerders op bezoek en allen zitten op klapstoeltjes in een kring rond een kampvuur. We hebben elkaar bij het langslopen al een paar keer gegroet, maar als ik naast mijn tent op een plastic zak ga zitten, mijn brander voor me neer zet en met een pannetje en een pakje vermicellisoep ga knoeien, wenkt een van de mensen mij: “Kom! Heb je zin om toasty-toasty mee te eten?”
“Graag”, antwoord ik zonder het flauwste idee te hebben wat toasty-toasty is. Ik berg mijn brander en pannen weer op en neem plaats in de kring op een voor mij uitgeklapt stoeltje. Toasty-toasty blijkt boven het houtvuur geroosterd brood te zijn met bonen erin en wordt bereid met behulp van een soort wafelijzer.

ik voelde me gelukkig. Voor het eerst sinds weken voelde ik me voorkomen veilig.